"Anneler günün kutlu olsun!"
Ses yok.
Elimde bir demet karanfil. Mor. Adettendir, dedik, kalktık geldik. Geldiğimizden beri oturuyoruz yanı başında, dönüp şöyle yan gözle bile bakmadı. E, bekle bekle nereye kadar. İnsan sinirleniyor bir yerde. Anne, demiş, saygı duymuşuz, böyle mübarek bir günde (mübarek derken? neyse...) kalkmış ayağına kadar gelmişiz. Tamam, pasta börekle (kaldı ki çok güzel su böreği açar aslında ama, inat işte. O tuttu mu oklavayı anca kafana yersin), vaveyla ile karşıla demiyoruz ama insan yerinden şöyle bir kımıldar. Yarım ağız bir merhaba ile olacak iş mi bu? Nuh diyor, peygamber demiyor. Ağzını bıçak açmadan öylece oturuyor.
La havle çekip ben başlıyorum anlatmaya. Konuş, konuş, anlat, anlat... Bitmiyor. Ne çok anlatacağım varmış. Baktım bizimkinde hâlâ ses yok, sinirlendim artık. Eh, sen bilirsin, deyip kalktım.
Karanfilleri kucağına bıraktım. Aynı tepkisizlik... 19 yıl oldu, aynı tepkisizlik. Bir şey söyle be anne!
19 yıl? Annenizin bir sağlık problemi mi var?
ReplyDeleteThis comment has been removed by the author.
ReplyDeleteSevgili sütlü, anlaşılan o ki sen 11 yaşındayken başlmaış bu sessizlik durumu. 11 yaşındaki bir çocuğa da böyle tavır yapmak niye ola ki ? Hmm demek ki çok yaramaz bir çocukmuşsun! :P
ReplyDelete@Anoni Biraz ölü, onun dışında bir şeyi yok. Koç gibi maşallah.
ReplyDelete@Tricky Evet, cidden yaramazdım.